Kontynuując tematykę upraw na działce roślin zielarskich, tym razem zajmę się tymiankiem pospolitym nazywanym też włoską macierzanką. Tymianek to jedna z najpopularniejszych roślin zielarskich. Jest niską rozgałęzioną krzewinką dorastającą do wysokości około 40 cm. Kwitnie w czerwcu i lipcu, wytwarzając na szczytach pędów różowe lub fioletowe (niekiedy białe) kwiatostany. Tymianek to roślina o bardzo swoistym, aromatycznym, przyjemnym, ale ostrym zapachu. Zaliczany jest do roślin wybitnie miododajnych oraz najwcześniej rozpoznanych i docenianych przez człowieka. Znany był już w starożytności jako lek, przyprawa i kadzidło. Starożytni przypisywali tymiankowi zdolności dodawania odwagi, siły i dzielności na polu walki. Do Polski trafił dzięki jezuitom w czasach królowej Bony. Tymianek wymaga gleby wilgotnej, przepuszczalnej, zasobnej w wapń, miejsca słonecznego, osłoniętego od wiatru. Cień powoduje, że roślina ma zbyt długie pnącza i mało atrakcyjny wygląd. Dobrze znosi suszę, zaś źle rośnie na glebie podmokłej. Może być z powodzeniem uprawiany na balkonie, parapecie okiennym. Uprawiany na wapiennym podłożu ma wyjątkowo ostry smak i intensywny zapach. Mimo że jest byliną to hodując go w celach kulinarnych lepiej traktować go jako jednoroczną, gdyż młode listki są bardziej delikatne. Podstawowym sposobem uprawy tymianku jest wysiew nasion wprost do gruntu. Nasiona przykryte warstwą około 1,5 cm ziemi kiełkują już po 10 dniach. Można też rozmnażać przez podział od IV do VII, a także przez sadzonki odrywane z piętką od IX do XI.